Powstał w dniu 1 października 1934 roku z przekształcenia jednostek Reichswehry w VII Okręgu Wojskowym. Stworzono go na bazie sztabu 7 Dywizji Reichswehry, który w 1935 roku został przekształcony w Dowództwo VII Korpusu Armijnego. Był zmobilizowany w dniu 26 sierpnia 1939 roku. Później, już podczas trwania działań wojennych, utworzono zastępcze dowództwo VII Korpusu Armijnego.

    Podczas kampanii wrześniowej w 1939 roku jego dowódcą był gen. piechoty Eugen Ritter von Schobert, szefem sztabu płk Hermann von Witzleben, a oficerem operacyjnym (Ia) ppłk Emil Vogel. We wrześniu 1939 roku w jego skład wchodziły:

-  27 Dywizja Piechoty (niem. 27. Infanterie-Division) – dowódca gen. leut. Friedrich Bergmann

-  68 Dywizja Piechoty (niem. 68. Infanterie-Division) – dowódca płk Georg Braun

-  7 dowództwo artylerii - Arko 7 (niem. Artillerie-Kommandeur 121) – dowódca gen. leut Oskar Vogl; nr poczty polowej sztabu 57504

-  47 oddział łączności korpusu (niem. Korps-Nachrichten-Abteilung 47)

-  407 oddział transportowy korpusu (niem. Korps-Nachschubtruppen 407)

-  407 oddział żandarmerii polowej (niem. Feldgendarmerie-Trupp 407)

   Podczas kampanii wrześniowej w 1939 roku stanowił odwód Grupy Armii „Południe”. Korpus wkroczył do walk w dniu 3 września 1939 roku. Po zakończeniu działań wojennych w Polsce został przerzucony na zachód Europy i w ramach 16 Armii brał udział w kampanii francuskiej w 1940 roku. w maju 1941 roku został zgrupowany w rejonie Białegostoku, gdzie w ramach 4 Armii brał udział w uderzeniu na ZSRR. Na froncie wschodnim walczył w strukturach 2 Grupy Pancernej, 4 Grupy Pancernej, 2 Armii, węgierskiej 2 Armii, 4 Armii Pancernej, 1 Armii Pancernej i 8 Armii. W sierpniu 1944 roku został przekształcony w Grupę Armii „Południowa Ukraina”. We wrześniu 1944 roku został oficjalnie rozwiązany.