Nazwa pułku została mu nadana w marcu 1921 roku. Miejscem stacjonowania pułku po walkach w 1919-20 roku był Lubliniec. Był on organicznym związkiem 7 DP (d-ca: gen. bryg. Janusz Gąsiorowski), która miała walczyć na północnej flance Armii „Kraków”. Jako nadgraniczny pułk mobilizował się już wiosną, choć oficjalną mobilizację alarmową rozpoczął w dniu 25.08.1939.

   W dniu 1 września pułk (d-ca: płk. Wacław Wilniewczyc) walczył na pozycji obronnej wokół Lublińca, a następnie wycofał się przez Częstochowę, gdzie wraz z dywizją został rozbity w dniu 3.09.1939 roku w rejonie Złotego Potoku. Resztki pułku przebiły się i walczyły pod Ciepielowem, gdzie około 300 żołnierzy zostało rozstrzelanych przez Wehrmacht.