Bitwy
Rozbicie 7 Dywizji Piechoty pod Częstochową
Polskiej 7 Dywizji Piechoty (dowódca gen. bryg. Janusz Gąsiorowski), wycofującej się spod Częstochowy w kierunku na Janów i Złoty Potok, nie udało się uniknąć katastrofy. Dowódca armii, pragnąc ułatwić jej odwrót i przeciwstawić się na osi Szczekociny-Jędrzejów niemieckiej 2 Dywizji Lekkiej (dowódca gen. leut. Georg Stumme; XV KA, 10 Armia), podporządkował 7 Dywizji Piechoty dowódcy Krakowskiej Brygady Kawalerii, gen. Piaseckiemu, nakazując mu przesunięcie się w ciągu nocy z 2 na 3 września wraz ze swoją brygadą do rejonu Pradeł i przeprowadzić obydwoma jednostkami w kierunku Lelowa koncentryczne uderzenie na nieprzyjacielską dywizję lekką, zmierzającą przez Żarki na Szczekociny i Jędrzejów. Rozkaz ten dotarł do 7 Dywizji Piechoty (dowódca gen. bryg. Janusz Gąsiorowski), gdy jej czoło podchodziło już do Janowa. Zatem był spóźniony.
Dnia 3 września około godz. 10.00 gen. bryg. Gąsiorowski rozłożył w swym miejscu postoju mapy, aby wyznaczyć zadania poszczególnym pułkom. W tym czasie z kierunku Lelowa rozległa się gwałtowna strzelanina. To oddziały niemieckich 2 Dywizji Lekkiej (dowódca gen. leut. Georg Stumme; XV KA, 10 Armia) i 3 Dywizji Lekkiej (dowódca gen. wojsk pancernych Adolf Kuntzen; XV KA, 10 Armia) uderzyły od Lelowa i od Żarek na tyły oraz w środek grupującej się w rejonie Olsztyn – Janów - Złoty Potok polskiej 7 Dywizji Piechoty (dowódca gen. bryg. Janusz Gąsiorowski). W krótkim czasie artyleria, zajmująca właśnie stanowiska, została zdezorganizowana, a dywizja rozczłonkowana. Około godz. 11.00 gen. Gąsiorowski dowodził już tylko odwodem dywizji, złożonym z 74pp płk-a W. Wilniewczyca, II dywizjonu/7pal, 7 dywizjonu ciężkiego i kawalerii dywizyjnej. Ta część dywizji broniła się na zachód od Złotego Potoku, niszcząc ogniem swojej artylerii kilkanaście niemieckich czołgów i samochodów pancernych. Około godz. 14.00 dowódca dywizji nakazał natarcie lesistym terenem w kierunku na Szczekociny. Po chwilowym sukcesie polskie kontrnatarcie załamało się w morderczym ogniu Niemców, którzy zadali Polakom duże straty. Zginął m.in. dowódca III batalionu mjr J. Wrzosek oraz kilku dowódców kompani. Niemal całkowicie wyginęła kompania sztabowa. Po dwóch godzinach polskie oddziały cofnęły się do lasu, gdzie walka trwała do zmroku. Polacy zostali tam okrążeni przez niemiecką 2 Dywizję Lekką (dowódca gen. leut. Georg Stumme; XV KA, 10 Armia) (od południa i wschodu) oraz 4 Dywizję Piechoty (dowódca dowódca gen. leut. Erik Hansen; IV KA, 10 Armia) i 14 Dywizję Piechoty (dowódca dowódca gen. leut. Peter Weyer; XVI KA, 10 Armia) (od północy i zachodu).
Tego dnia wieczorem okrążony 74pp zdecydował się przebijać w kierunku Pilicy. Udało się to dość licznej grupie żołnierzy pułku i kawalerii dywizyjnej z płk Wilniewczycem i mjr Pelcem na czele. Natomiast inna grupa tego samego pułku natknęła się na silny opór Niemców, została zatrzymana i odrzucona do punktu wyjściowego, przy czym dowodzący nią zastępca dowódcy pułku, ppłk dypl. S. Wilimowski, został ciężko ranny, dostał się do niewoli i wkrótce zmarł w szpitalu niemieckim w Lublińcu. Zdołały się też przebić niewielkie grupy żołnierzy z 25pp i 27pp wraz ze swymi dowódcami, płk dypl. A. Świtalskim i ppłk B. Pankiem. Natomiast dowódca 7 Dywizji Piechoty (dowódca gen. bryg. Janusz Gąsiorowski) wraz ze swoim sztabem dostał się do niewoli. Co gorsze, zachodziło prawdopodobieństwo, że w ręce niemieckie wpadły szyfry, którymi posługiwano się we wzajemnych rozmowach juzowych i radiogramach. Polska 7 Dywizja Piechoty (dowódca gen. bryg. Janusz Gąsiorowski) praktycznie przestała istnieć.
Jednostki:
- Armia „Kraków”
- Grupa Operacyjna „Bielsko” – GO „Bielsko”
- 6 Krakowska Dywizja Piechoty
- 7 Częstochowska Dywizja Piechoty
- 74. Górnośląski Pułk Piechoty
- 21 Dywizja Piechoty Górskiej
- 3 Pułk Strzelców Podhalańskich
- 4 Pułk Strzelców Podhalańskich
- 202 pułk piechoty rezerwowy
- 23 Górnośląska Dywizja Piechoty
- 11 pułk piechoty
- 73 pułk piechoty
- 75 Pułk Piechoty
- 23 pułk artylerii lekkiej
- 55 Rezerwowa Dywizja Piechoty
- 201 pułk piechoty rezerwowy
- 203 pułk piechoty rezerwowy
- 204 pułk piechoty rezerwowy
- 65 pułk artylerii lekkiej rezerwowy
- 10 Brygada Kawalerii Zmotoryzowanej
- Krakowska Brygada Kawalerii
- 3. Pułk Ułanów Śląskich
- 1 Brygada Górska
- Grupa Forteczna Obszaru Warownego „Śląsk”
- Grupa Operacyjna „Śląsk” – GO „Śląsk”
Bitwy:
- Obszar Warowny "Śląsk" – założenie obronne
- Obszar Warowny „Śląsk”.
- Obszar Warowny „Śląsk” – Freikorps „Ebbinghaus”.
- Walki z Wehrmachtem w Tarnowskich Górach – 1 września
- Rozwój sytuacji – 1 września 1939 roku
- Walki 23 Dywizji Piechoty i 55 Dywizji Piechoty Rezerwowej
- Bój Oddziału Wydzielonego „Tarnowskie Góry”
- Bitwa 6 Dywizji Piechoty pod Pszczyną
- Dalsze walki 23 Dywizji Piechoty pod Mikołowem
- Decyzja o odwrocie Armii „Kraków”
- Powody decyzji o odwrocie
- Odwrót
- Zajęcie przez Niemców polskiej części Górnego Śląska
- Rozbicie 7 Dywizji Piechoty pod Częstochową
- Walka Krakowskiej Brygady Kawalerii o Szczekociny
- Walki na odcinku pszczyńskim
- Obrona Węgierskiej Górki
- Katowice
- Odwrót aż do końca