We wrześniu 1939 roku wchodziła w skład VIII KA. Podczas kampanii wrześniowej jej dowódcą był gen. leut. Hans von Obstfelder, a oficerem Ia (operacyjnym) ppłk Helmuth von Grolman. Dywizja składała się z:

-  7 Pułku Piechoty (niem. Infanterie-Regiment 7) – dowódca płk Wolf Boysen; nr poczty polowej sztabu pułku 08953; miejsce postoju sztabu, I. i III. batalionu – Świdnica, II. batalionu – Strzegom, rezerwowego batalionu – Jawor

-  49 Pułku Piechoty (niem. Infanterie-Regiment 49) – dowódca płk Friedrich-Wilhelm von Rothkircha und Panthen; nr poczty polowej sztabu pułku 11470; miejsce postoju sztabu, I., II. i III. batalionu – Wrocław, rezerwowego batalionu – Wołów

-  83 Pułku Piechoty (niem. Infanterie-Regiment 83) – dowódca płk Wilhelm von Altrock; nr poczty polowej sztabu pułku 25424; miejsce postoju sztabu, II. i III. batalionu – Jelenia Góra, I. batalionu - Trutnov, rezerwowego batalionu – Jawor

-  28 Pułku Artylerii (niem. Artillerie-Regiment 28) – dowódca płk Werner Haack; nr poczty polowej sztabu pułku 13112; miejsce postoju sztabu, I., II. dywizjonu – Świdnica, III. dywizjonu – Jelenia Góra

-  64 Pułku Artylerii Ciężkiej (niem. Artillerie-Regiment 64) - składający się z I Oddziału (dowódca mjr Langenbeck) i II Oddziału (dowódca ppłk Unbuhl); miejsce postoju – Oława

-  28 oddziału obserwacyjnego (niem. Beobachtungs-Abteilung 28) - miejsce postoju – Wrocław

-  28 batalionu zapasowego (niem. Feldersatz-Bataillon 28)

-  28 oddziału przeciwpancernego (niem. Panzerabwehr-Abteilung 28) - miejsce postoju – Wrocław

-  28 Batalionu Saperów (niem. Pionier-Bataillon 28) - miejsce postoju – Brzeg

-  28 dywizyjnego oddziału łączności (niem. Infanterie-Divisions-Nachrichten-Abteilung 28)

-  28 oddziału rozpoznawczego (niem. Aufklärungs-Abteilung 28)

-  28 dywizyjnego odziału transportowego (niem. Infanterie-Divisions-Nachschubf-hrer 28)

    

    Dywizja powstała w październiku 1936 roku we Wrocławiu, w ramach VIII Okręgu Wojskowego (VIII OW). W dniu 1 sierpnia 1939 roku została przerzucona w rejon Raciborza. Na krótko przed wybuchem wojny została przesunięta w rejon Pilchowic koło Gliwic.

   Podczas kampanii wrześniowej w 1939 roku dywizja usiłowała się przebić w rejonie Mikołowa i rozwinąć natarcie w kierunku na Katowice. Została powstrzymana na linii polskich fortyfikacji. Dopiero po wycofaniu się polskich żołnierzy była w stanie rozwinąć swoje dalsze natarcie, kierując się na rzeki Dunajec, Nida i San. Ostatnie swoje walki w Polsce stoczyła pod Tomaszowem Lubelskim. Po kapitulacji Polaków dywizja ochraniała niemiecko-sowiecka linię demarkacyjną.

   Następnie został przerzucona na zachód, gdzie ochraniała Wał Zachodni. Podczas walk w Belgii i we Francji w 1940 roku jej żołnierze zdobyli twierdzę Maubeuge. Po kapitulacji Francuzów dywizja pełniła funkcję jednostki okupacyjnej na terenie północnej i wschodniej Francji. Następnie w 1941 roku została przerzucona w rejon Suwałk, skąd w ramach 9 Armii rozpoczęła swoje natarcie na ZSRR. Brała udział w walkach o Grodno i Smoleńsk, a pod koniec 1941 roku w walkach pomiędzy Briańskiem i Wiaźmą. Po zakończeniu tych walk jeszcze w 1941 roku została przetransportowana do Francji, gdzie przekształcono ją w 28 Lekką Dywizję Piechoty. 

   W lutym 1942 roku 28 Lekka Dywizja Piechoty powróciła na front wschodni i w ramach 11 Armii brała udział w walkach na Półwyspie Krymskim. Brała również czynny udział w zdobyciu Sewastopola. W czerwcu 1942 roku została przekształcona w 28 Dywizję Strzelców. Dywizja ta w drugiej połowie 1942 roku w ramach 18 Armii rozpoczęła swoją krwawą walkę pod Leningradem, by pod koniec 1944 roku znaleźć się na terytorium Prus Wschodnich. Tu doczekała się końca wojny.